เบ๊ของฉันอย่ามายุ่ง

บทนำ

มีนา คือชื่อของฉัน เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านมาเฟียหลังใหญ่ที่ล้วนแต่มีพี่ชายนิสัยแตกต่างกันอย่างถึงที่สุด แต่ถ้าถามฉันว่าใครเป็นคนที่แสบที่สุดในบ้านก็คือฉันเนี่ยแหละรับประกันจากผลงานได้เลย

12 ปี ก่อน

“นี่ยัยตัวเล็ก ขอยืมไหล่หน่อยสิ”

ฉันในตอนนั้นยังคงแอบหนีออกไปด้านนอกเพราะไม่อยากอยู่แต่สถานที่ฝึกเรียนพิเศษตั้งแต่ยังเด็ก ทำไมเราต้องพยายามกันอย่างหนักเพียงเพราะต้องใช้ชีวิตเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้าด้วยล่ะ ตอนนี้มันก็ควรจะต้องสนุกก่อนสิถึงจะถูก

“จะโดดเรียนเหรอคะ”

“แล้วเห็นเป็นแบบอื่นรึไง เร็วเข้าช่วยหน่อย”

ฉันปลายตามองเด็กคนนั้นอย่างรำราญใจทำไมต้องให้ฉันพูดถึงสองรอบด้วยนะ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นฉันพูดรอบเดียวก็เข้าใจแล้วแท้ๆติดที่ว่าพวกนั้นถูกจับแยกเพราะมาม๊าฉันรู้ทันความคิดของฉันหรอกนะ เธอถึงต้องมาช่วยแบกกันแบบนี้

“ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย”

“เพราะว่า ฉันเป็นคนที่เธอควรช่วยไง ช่วยฉันแล้วจะตอบแทนให้”

ฉันชักสีหน้าน้อยๆพลางมองยัยเด็กตัวเล็กร่างผอมดูก็รู้ว่าขาดสารอาหารคงเป็นเด็กทุนไม่ก็ ลูกคุณครูในโรงเรียนพิเศษแห่งนี้แหละไม่น่าเสวนาด้วยเลย

“เวลาขอร้องคนอื่นมันควรใช้น้ำเสียงแบบนี้เหรอคะ”

“นี่เธอ!”

เด็กหน้าสวยกระทืบเท้าใส่คนร่างบางซึ่งกอดหนังสือของตัวเธอแน่น ดูก็รู้ว่าแอบกลัวแต่ก็ยังคิดจะสู้อีกนะ

“ฉันไม่ช่วยค่ะ”

“คิดว่าฉันสนรึไง ยัยเปี๊ยก”

ฉันมองยัยเด็กตัวเล็กซึ่งดูจะขาดสารอาหารอย่างรำคาญตา ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วยนึกว่าฉันจะง้อรึไง ฉันมีนานะลูกมาเฟียกับอีของแค่นี้จะขัดขวางอิสระของฉันได้รึไง!

ปีนไม่ขึ้น!

กำแพงนี่กะไม่ให้เด็กออกเลยรึไงนะ!

มัวกระทืบเท้าอยู่สองสามที ยัยเด็กตัวเล็กนั่นก็ทำท่าจะเดินหนีฉันไปเสียแล้ว ไม่ได้นะ! ฉันยังไม่ได้โดดเรียนเลย!

“เดี๋ยว!”

“มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”

“เป็นแค่เด็กแท้ๆ พูดจาเป็นทางการจังนะ”

คนร่างสวยตัวเล็กกอดอกมองเด็กตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดอะไรไม่ดูตัวเองอยู่งั้นแหละ แต่ใครสนล่ะ เธอต้องการหนีออกจากที่นี่ก่อนต่างหาก

“ช่วยฉัน..ยัยเปี๊ยก..”

“ฉันไม่ได้ชื่อยัยเปี๊ยกค่ะ เวลาจะขอให้ใครช่วยก็ควรถามชื่อ”

“ก็ได้! งั้นเธอชื่ออะไรล่ะ เล่นตัวอยู่ได้!”

มีนาหมดความอดทนพลางจ้องหน้าเด็กหน้าหวานอย่างเหลืออด

“รีดค่ะ”

“แบบนักอ่านงั้นเหรอ”

“แบบนั้นแหละค่ะ”

“รีดเธอช่วยฉันที-”

“จะขอให้คนอื่นช่วยก็ต้องบอกชื่อตัวเองด้วย”

คนร่างบางมองใบหน้าที่แสนยุ่งเหยิงแบบฉบับเจ้าหญิงเอาแต่ใจด้วยรอยยิ้มขำๆเมื่อเจ้าตัวชักสีหน้าราวกับเจ้าแมวขนฟูแถวบ้านของเธอ

“มีนา! ชื่อมีนา ทีนี้ช่วยฉันที!”

“พูดดีๆค่ะ”

หนอย ยอมให้หน่อยเอาใหญ่เลยนะยัยเปี๊ยกฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะจดจำชื่อเธอเอาไว้แน่

“ช่วยมีนาหน่อยได้ไหมคะ รีดขา”

ฉันจำใจกัดฟันทนแต่ยัยเด็กบ้านี่กับยกยิ้มราวกับคนชนะและเดินมาใกล้กันจนฉันเผลอขยับหนี

“จะหนีทำไมคะจะให้เค้าช่วยก็กอดสิ”

กอด? แล้วทำไมเธอต้องกอดด้วย

“กอดทำไมล่ะ อย่ามาใกล้ฉันนะ”

มีนามองการกระทำของรีดอย่างไม่เข้าใจก่อนจะรู้ตัวอีกทีเธอก็โดนยัยเด็กตัวเปี๊ยกช่วยดันตัวให้เหยียบไหล่ของเธอขึ้นไปแล้ว

“ยืนดีๆสิมีนา เดี๋ยวตัวก็ล้ม”

“อย่ามาตีสนิทกันจะได้ไหม อีกนิดสิจะถึงแล้ว”

คนร่างขาวจับรั้วกำแพงแน่นก่อนจะปีนขึ้นไปได้สำเร็จโดยที่มีเด็กหน้าหวานเงยหน้ามองรอยยิ้มอันเจิดจ้าของอีกคนอย่างเงียบๆ

“เมื่อกี้มีนา บอกว่าจะตอบแทนให้เค้า”

“แน่นอนสิ ฉันจะให้เงินเธอแน่ ไม่ต้องห่วงเอาไปซื้อขนมเยอะๆเลย”

“ไม่ได้อยากกินขนมสักหน่อย รีดอยากได้เพื่อนมากกว่า....”

“ไรนะ เอาเป็นว่าฉันจะให้คนติดต่อไปก็แล้วกัน ขอบใจนะยัยเปี๊ยก”

คนร่างสวยในชุดนักเรียนลูกผู้ดีสีน้ำเงินท่าทางราวกับกระต่ายผู้ตื่นเต้นหนีออกไปจากรั๊วโรงเรียนในทันทีโดยที่มีเด็กตัวเล็กเฝ้ามองการกระทำของเธออยู่ตลอด

“รีดจะนับว่าตัวเป็นเพื่อนคนแรกของรีดได้ไหมนะ”

จบตอน...เค้าไม่ใช่เพื่อนหนูลูกเค้าเป็นเฟื่อนค่ะ อรุ่ม